راه آبي بزرگ در فيلمخانه ملي به نما يش در مي ايد

بر اساس اعلام معاونت امور سينمايي و سمعي و بصري وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي، فيلم راه آبي بزرگ  كه در سال 1382 توليد شده است،  ساعت 30/18 سه شنبه بيست و سوم ارديبهشت ماه  در سينما صحرا به نمايش  درمي آيد.
جيلو پونته كورو به سال 1919 در شهر پيزاي ايتاليا متولد شده است.  وي مدتي به تحصيل در رشته شيمي پرداخت و سپس به دليل برقراري قوانين ضد نژاد سامي بر اثر سرخوردگي دانشگاه را رها كرد و به پاريس رفت. در آنجا به فعاليت هاي مطبوعاتي روي آورد و با اين تصور كه عكس از كلام موثرتر است در زمينه  فتو ژورناليسم فعاليت نمود.
در جنگ جهاني دوم با آلماني ها جنگيد و مدتي نيز سردسته يكي از گروه هاي پارتيزاني شد.
پونته كوروو در حدود سال هاي 1946 با تماشاي فيلم پاييزا ساخته روبرتو روسليني كه به سينماي سياسي- اجتماعي تعلق داشت، از روزنامه نگاري دست كشيد و به سينما را به عنوان محلي براي انتشار افكارش برگزيد.  وي پس از ساخت چند فيلم كوتاه و بلند، فيلم راه بلند آبي را  بر اساس داستاني از سوليناس ساخت. البته در اين فيلم او با تهيه كننده بر سر استفاده از بازيگران غير حرفه اي و توليد فيلم به صورت سياه و سفيد مشكل داشت و به همين خاطر اين فيلم را يك اثر چينه چيتايي ناميد كه فقط از سه چهار فصل آن راضي است.  البته اين فيلم در سال 1957 جايزه بهترين كارگرداني را از جشنواره كارلوي واري دريافت كرد.
از ديگر ساخته هاي اين فيلمساز مي توان به فيلم هاي كاپو، جوانا، نبرد الجزاير، كونيمادا يا بسوزان و تونل يا عمليات اوگرو اشاره  نمود.
مضمون همه فيلم هاي پونته كوروو سياسي و اجتماعي است. همان طور كه يكي از منتقدان درباره فيلم هايش نوشته است،  براي پونته كوروو بازسازي مستقيم تاريخ  به معناي بازآفريني وقايع و ماجراهاي گذشته به سبك و سياق سينما- حقيقت نيست. حتي بازسازي تاريخ براي خود تاريخ هم نيست، بلكه كنار هم چيدن ماجراهايي مشخص و گزيده شده اي است كه با هدف آموزش و تعليم دادن به مخاطبان به تصوير در آمده اند.
از همين رو، بسياري از منتقدان، فيلمهاي پونته كوروو (به جز راه بزرگ آبي) را با عبارت هايي مانند بهترين فيلم سياسي تاريخ سينما معرفي مي كنند و اين فيلم را اثري حماسي با فرم مستند بازسازي شده و تكاندهنده       مي دانند و گروهي نيز فيلم هاي او را منبع الهام فيلم سازان ديگر معرفي مي كنند.